“Hayatın sana hediye ettiği sevgiyi, sen hayata geri ver.”
Her zaman sevgiyle kal. Benim yaşam felsefem idi.
Çocukluğumdan beri söylediğim bir şey var; inanmam, tutunmam gereken tek şey ilahi yaratıcı (tek sahibim) kalbim(ben), dualarım.
Bildiğim tek şey; İlerlemek. Durmak yok, yol’a devam. Bazen elimde bir fener çakıllı yollarda yalın ayak, sonu görünmeyen bir yolda ilerliyorum. Nereye olduğunu bilmeden.
“Her yol kapalı olsada, O’nun kapısından ayrılma. O sana kimsenin bilmediği gizli kapıyı açar.” HZ.MEVLANA
Derin bir uyku halindeydim uzun zamandır. Sonra birşey beni rahatsız etti, uyanmak istedim.
Hergün bir hayat dersi öğreniyor, ancak tam olarak ne öğretmek istediğini, ne öğrendiğimi bilemiyordum.
Bu mu yaşamak istediğim yer? Böyle bir hayat mı istiyorum? Bu mu birlikte olmak istediğim kişi? Bu kişilerle mi yürümek istiyorum?
“Doğru yoldamıyım bilmek istiyorum ve senden gelecek her türlü cevabı kabul edeceğim” dedim YÜCE RABBİM’e
Kaybolmuştum, yolumu nasıl kaybettim anlamadım! Ve yolumu bulamayacak kadar yorgundum.
“Bana benden başka yardım edecek yok”
“ Benim gidecek bir evim yok, evim neresi bilmiyorum.” Dedim.
“YENİ HAYATINA HOŞGELDİN” AŞK’la.. Tutkuyla.. Muhabbetle.. Hep şükrettim, hep teşekkür ettim. önce O’NA, İLAHİ OLANA, SAHİBİME…
Bir el değil mi bizi UMUDA götüren, bir çift sevgyle içten bakan göz, sıcacık kalpten gülümseme değil mi yürekleri ısıtan. Bir bakış değil mi sönmeye yüz tutmuş alevi ateşleyen?
Bazen, uzak kalmayı herkese, herşeye bilmeli insan. Gizli dinlenme, gizli dualarla beslenme.
Yaşam nedir? Neden buradayız?
Uzun süredir bir çıkış yolu arıyordum. Görmezden gelirsem farkettiğim şeyi kabul edip, durumu normalleştirecektim. O zaman tutsaklık devam edecekti. Bu tehlikeli! Bazı insanlardan kurtulup özgürleşmem gerekiyordu. Çok şükür temizledim, arındım.
Ne diyecektim;
Görmezden gelirsen, farkettiğin şeyi Kabul edersin, durum normalleşir. O zaman tutsaklık devam eder. Bu tehlikeli!
Öğrendim ki; Kabulleniş özgürleştirirmiş insanı.
Önce kendime dürüst olmam gerekmiş.
Dürüstlük ancak vicdanla ölçülebilir. Dürüstlük vicdanın temiz olmasıdır. Ben yalan söylesemde vicdan asla yalan söylemez.
*** *** ***
Güvendiğim; dostum, arkadaşım, can yoldaşım dediğim kişilerle öyle sınavlar veriyordum ki; ihanetleri, entrikaları, iftiraları, edepsizlikleri, vefasızlıkları nefesimi kesiyordu.
Sıkıntıları ve sorunlarına çözüm bulmak için uykusuz kaldığım geceler, maddi-manevi destek, evimi ve yüreğimi açtığım herkes ISIRDI!
Biz kadınlar severiz kahve içip fal kapatmayı.
“2 kişi daha gidecek yaşamından”dedi.
“Kimse kalmadı” dedim.
“Var”dedi.
Varmış… Bin şükür gittiler.
Yine 2 ay önce tanıştığım sevdiğim bir arkadaş ( hep derim ya eskiyi at, yeniye yer aç.. İyi ki) gittiği psikiyatrit’e ısrarla gitmemi ve bana iyi gelecğini söyledi. Ben çok karşıyım, çözüm içimizde. Bize bizden başkası yardımcı olamaz. Ağrıdan nefes alamadığım da bile ilaç içmem ben. İyi bir dinleyeci olduğum söylenir ama sıkıntılaırmı anlatma konusunda yetenekli değilim.
Neden dedim. Ne gördün ki bende ısrarla gitmemi istiyorsun.
– Öfkelendiğin de çok küfür ediyorsun. Ben de senin gibi derdimi küfürsüz anlatamazdım. Dip not: arkadaşım;başarılı, kendi ayakları üzerinde duran maddi-manevi güçlü işkadını.
– Peki, şimdi soruyorum. “o—–u” nasıl tarif edersin? “ş——i” nasıl tarif edersin? Bazı insanları tarif etmek kelimeler hakikaten yetersiz!
Yadırgadığım sonra hek verdiğim arkadaşlarım oldu. Asla arkadaşlarını bi deiğer arkadaşı ile tanıştırmayan, aynı ortama almayan falan filan. Ben hepsini kaynaştırır, bir araya getirirdim. Sonra ne mi oldu?
Birbirlerini kıskandılar, dedikodu yaptılar, uzanamadıkları ciğere mundar dediler, filmler, senaryolar; bi süre izledim uzaktan. Tarafsız olmalıydım. Aptal insanın 30 dostu, 60 arkadaşı olurmuş. O aptal benim işte. Dedikoları, iftiraları, yüzüme gülüp dostum gibi davranmaları, hatta durumu abartıp beni çok ama çok seviyor numaraları flan filan işte. Hep derim ya; beni kandırabilirsin ama ALLAH’ı asla! Gerçeklerin er ya da geç ortaya çıkma gibi bi durumları var.
